Όταν η παιδική ηλικία πεθαίνει.

Εμφανίσεις: 561

Συντάκτης άρθρου:akmakas

Όταν η παιδική ηλικία πεθαίνει,

τα πτώματα της τα λέμε «ενήλικες».

Brian Aldiss, 1925

Από ανέκαθεν όταν ήμουν μικρό παιδί αναρωτιόμουν πως είναι να είσαι μεγάλος.

Πως αισθάνεσαι σαν μεγάλος και τι νιώθει αυτός ο γκριζομάλης των 40 και 50.Πως είναι να κάθεσαι στην αιωνόβια πολυθρόνα του σαλονιού του,διαβάζοντας εφημερίδα,και κοιτώντας τα βαρετά προγράμματα της τηλεόρασης,και δεν μιλάω για τους Ντιουκς όχι φυσικά.Μιλάω για κάποιες βαρετές εκπομπές με θέμα τα εικαστικά,και θέματα πολιτιστικού περιεχομένου με εκείνη την βαρετή αργόστροφη θολή φωνή του αφηγητή η οποία περισσότερο σε κοίμιζε παρά σου τόνωνε το ενδιαφέρον.Πως μπορούσε να ζει λοιπόν αυτός ο κακόμοιρος πενηντάρης ο οποίος δεν έπαιζε κρυφτό και κυνηγητό όπως εγώ,η δεν είχε καθημερινούς φίλους όπως εγώ και ο οποίος ποτέ δεν μάλωνε με κανένα ενώ εγώ πλακωνόμουν και πότε πότε με κανένα αλλά μετά η παρέα παρέα.Όλοι οι μεγάλοι της ηλικίας έδειχναν να είναι πάντα σοβαροί και σκυθρωποί.Περπατούσαν άλλοτε γρήγορα και άλλοτε αργά και με σταθερά βήματα γύρω από τις γειτονιές θέλοντας πάντα να πάνε κάπου..Να πάνε σπίτια τους η στις δουλειές τους,η στην διασκέδασή τους αλλά όταν λέμε διασκέδαση μην φανταστείτε τίποτα κρυφτό κυνηγητό,η τις βραδυνές ιστορίες της παρέας με θέμα τα φαντάσματα και άλλα περίεργα,αλλά μιλάω για εκείνη την φρικτή διασκέδαση που μαζεύονται όλοι τους στα καφενεία τρώγοντας σουβλάκια,πίνοντας μπύρες και καπνίζοντας σαν τα φουγάρα,όπως και στις βραδυνές εξόδους και μαζώξεις σε διάφορα σπίτια συζητώντας τόσο βαρετά και ανούσια πράγματα ,που ουδέποτε μπόρεσα να παρακολουθήσω, και πάλι τρώγοντας σουβλάκια,πίνοντας μπύρες και καπνίζοντας σαν τα φουγάρα.Θέματα κομματικά,θέματα ποδοσφαιρικά,θέματα υπαρξιακά και εργασιακά...μα τι είναι αυτά τα πράγματα?Για εμένα όλα το ίδιο βαρετά είναι..Έτσι περνούσαν καλά οι ενήλικοι δηλαδή?Και αναρωτιόμουν.Γιατί δεν δοκιμάζουν να παίξουν κανένα παιχνίδι στα Game & Watch της Nintendo να δείτε τι θα πει διασκέδαση,η αντί να συζητάτε για το τι έκανε η άχρηστη ομάδα σας,γιατί δεν πέρνετε επιτέλους την καταραμένη απόφαση να μαζευτείτε και να παίξετε μπάλα μαζί μας στις αλάνες της γειτονιάς.....

......Πως είναι να ζεις χωρίς παιχνίδια...κρυφτό και κυνηγητό....

...Αναρωτιέμαι.....

Δεν θα μου άρεσε ποτέ να μεγαλώσω..

Άραγε φταίει η ηλικία τους η κάτι άλλο..Μήπως φταίει ο εσωτερικός τους κόσμος?Μα τους είδα στις Ελληνικές ταινίες που γελούσαν χοροπηδούσαν και έσπαζαν πλάκες.Άρα δεν είναι η ηλικία ίσως κάτι άλλο πάντως δεν μπορεί να είναι η ηλικία.

Στα παιχνίδια της γειτονιάς οι μεγάλοι πάντα απουσίαζαν..Αυτοί έχαναν όμως...

Αυτά τα ερωτήματα είχα λοιπόν σαν μικρό παιδί και εγώ και πιστέψτε με δεν ήθελα ποτέ να μεγαλώσω παρα μόνο να μπορώ τα καλοκαίρια να γυρνάω ότι ώρα θέλω το βράδυ στο σπίτι...Πολλά θέλω ε?και το σχολείο που το βάζετε ε?Πότε διάβασμα πότε να ετοιμάσουμε τις εργασίες πότε πότε πότε..Ουφ πάλι εργασίες ρε μαμαααααα? Να πω την αλήθεια ήθελα λίγο να μεγαλώσω όμως λίγο,πολύ λίγο ίσα ίσα να μπορώ να κάνω ότι θέλω αλλά αυτά με τον καιρό τα συνάντησα τρώγοντας τα μούτρα μου πολλές φορές μέχρι να βάλω μυαλό. Δυστυχώς οι ερωτήσεις μου δεν μπόρεσαν εκείνη την στιγμή να απαντηθούν αλλά τώρα πλέον στα 40 έχω καταλάβει τι παίζει...Καταλάβατε και εσείς έτσι?Δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε το θέμα λοιπόν για όλα αυτά που συμβαίνουν στους ενήλικες είναι το μάγμα που κόβει τα γέλια κόβει την χαρά κόβει την αισιοδοξία..Πιστεύω πως για να μπορέσουμε να ξαναζήσουμε σαν παιδιά θα πρέπει να γίνουμε και πάλι παιδιά..Όχι φυσικά να παίζουμε με τα αυτοκινητάκια στις άλλοτε αλάνες τις γειτονιάς μας,αλλά να γίνουμε παιδιά στην ψυχή.Το πως θα γίνει αυτό ο κάθε ένας έχει σίγουρα τον τρόπο του αλλά αυτό είναι κάτι εντελώς προσωπικό.Σε αυτή την ενότητα λοιπόν μπορούμε να κάνουμε μια μικρή κατάθεση ψυχής αυτών των αγνών αναμνήσεων.ίσως στο τέλος που ξέρετε να αποτελέσουν όλα αυτά το φάρμακο για μια προσωπική έξοδο από αυτή την μουντή ηλικία των 40 και 50 με τις μεγάλες πολυθρόνες τις ατελείωτες εφημερίδες και τις σκυθρωπές βόλτες στις γειτονιές...